You are currently browsing the category archive for the ‘Gitaren’ category.
The Stoolgang!
Een Belgische blues band met een naam die even goed bekt als hun muziek klinkt.
Komt dat zien: www.thestoolgang.be
Zoals de meeste geïnteresseerden ondertussen wel weten, hebben de levende legendes van AC/DC een nieuwe single uit, als voorbode van de ongetwijfeld fantastische nieuwe cd. De single zelf is te beluisteren via deze link.
Misschien zijn er ook mensen die graag zelf meespelen met de gitaar. Wel, voor hen heb ik de moeite genomen om een kleine ‘tab’ uit te schrijven. Dit is mijn eigen impressie en dus verre van volledig of correct: beschouw het als een eerste aanzet. Aanvullingen of commentaren zijn uiteraard welkom!
*************************** Rock 'n' Roll Train - AC/DC *************************** tabbed by Xtremels 28/08/2008 intro -------------3333-000-0000-- ----3---33---3333-333-3222-- --2-2-2-22---0000-222-2222-- --2-2-2-00-0-0000-000-0222-- --0-0-0-00------------0000-- ---------------------------- strofe ---------------------------- ----3---33------3---30------ --2-2-2-22----2-2-2-22------ --2-2-2-00----2-2-2-00------ --0-0-0-00----0-0-0-00------ ---------------------------- ---------------------------- ---------------------------- ---799-5577----------------- ---777-5555-55757----------- ------------55555----------- ---------------------------- refrein: variatie op intro
Gisterenavond ben ik voor de eerste keer sinds lang nog eens in een filmzaal beland. Doorgaans ben ik niet zo’n filmkijker: ik kan mij de laatste film niet meer herinneren die ik op tv volledig heb uitgekeken, of die ik in de filmzaal ben gaan bekijken. Ik ga gemiddeld één keer per jaar naar de Kinepolis in Hasselt, dus een vaste klant kan je me bezwaarlijk noemen.
Als er echter iets speciaals te beleven valt, dan ben ik gemakkelijker te mobiliseren. Eén van mijn kameraden is nogal hevige U2-fan en hij had me uitgenodigd om naar U2-3D te gaan kijken. 3D, jawel, u leest het goed. Voor de mensen die afgelopen weken onder een steen hebben liggen slapen: U2 heeft een concertfilm uitgebracht die in de bioscoop getoond wordt in 3D. Het schijnt een revolutionaire technologie te zijn. Nog steeds maakt men hiervoor gebruik van brilletjes, jedoch ditmaal zijn het geen rood-blauwe of rood-groene modelletjes, eerder een soort van spiegelglas. Met de bril af zie je 2 dezelfde beelden die wazig naast mekaar staan, met de bril op is er een diepte-effect. Niet onaardig gedaan. Het leek me wel alsof ik iets meer moeite moest doen om mijn ogen scherp te stellen. Bijgevolg had ik na anderhalf uur wel een ietwat vermoeid gevoel aan de ogen. Maar voor de rest: geen schele koppijn, geen blijvende oogschade, geen braakneigingen.
Nu, het concert zelf. Dat was best ok. Ik weet het wel: Bono is af en toe een mediageile aap die tot vervelens toe oproept voor wereldvrede, maar hey, U2 kan desalniettemin nog steeds op mijn sympathie rekenen. Wie niet vies is van een beetje show op het podium en wie de sound van de jaren ’80 een beetje kan smaken, die zal dit begrijpen. Maar het concert dus. Ik had een iets explosiever begin verwacht, maar verveeld heb ik me hoegenaamd niet. Alle nummers volgden vlot op elkaar, met enkele leuke verrassingen, zoals bijvoorbeeld een fraaie uitvoering van Miss Sarajevo. Hier en daar is er een nummer uit de show geknipt, wellicht om de film niet te lang en dus te vermoeiend te maken voor de ogen. Naar mijn gevoel werd er nogal snel gezwaaid naar het publiek ter afsluiting. Doch niet getreurd, enkele bisnummers konden er blijkbaar wel van af. Het eerste bisnummer (the Fly) vond ik het beste stuk van de hele film, niet in het minst vanwege de bijbehorende show in de vorm van klank en lichtspel. Indrukwekkend, zeker gecombineerd met het 3D-effect.
Een echt concertgevoel kreeg ik niet, hoewel ik me een aantal keer heb moeten inhouden om op het eind van een nummer niet te klappen. Rondvliegend bier en mensen die voor je in de weg staan maken wel de suggestie dat je effectief tussen de menigte staat. Voor alle duidelijkheid, je staat gelukkig niet constant in het publiek. Het meeste deel van de tijd vlieg je rond voor en op het podium en af en toe kijk je mee over de schouders van Bono het publiek in. Ook voor gitaristen is dit filmpje een aanrader: je kan perfect zien wat en hoe the Edge speelt.
Eén enkel foutje heb ik wel gezien in de film: tijdens the Fly heeft Edge voor enkele seconden opeens een andere gitaar vast (hij ruilt zijn akoestische Line6 met glinsterfinish even voor een gitaar in rood-zwarte Vertigo stijl) . Blijkbaar is de film op verschillende avonden opgenomen en heeft hij de continuiteit even uit het oog verloren. Een detail uiteraard.
Om kort te gaan: leuk, onderhoudend, speciaal en voor herhaling vatbaar. En zelfs de prijs vond ik nog redelijk: 9,50 euro. Alsje de vragenlijst van Kinepolis achteraf invult, krijg je bovendien nog een mooi aandenken…
Bij het opstellen van de cultuurkalender zijn er niet bepaald vereisten waaraan een voorstelling moet voldoen om in de lijst te worden opgenomen. We overlopen gewoonweg alles en als er iets is wat ons aanspreekt, zetten we het op de kalender. Later kijken we dan of er nog kaarten beschikaar zijn voor deze voorstellingen. De voorstelling Gedeelde adoraties van Blaute & Melaerts is zonder overleg op de kalender gezet: we kennen deze heren en we weten wat ze in hun mars hebben. Het zijn topmuzikanten en goede vrienden, dat is meestal al voldoende om een degelijke show te mogen verwachten.
Vrijdagavond zaten we dus in Geel om deze jongens aan het werk te zien. Ik had me voorbereid op het betere gitaarwerk en die verwachting werd keurig ingelost. Mensen die naar het cultureel centrum waren afgezakt om een avondje stevig te lachen, waren eraan voor de moeite: de bindteksten waren wel grappig, maar waren bijzaak. Muziek stond op de eerste plaats.
Er werd vlot afgewisseld tussen originele covers en eigen nummers. Deze laatste waren niet altijd fantastisch. Zo werd bij het nummer Heaven at last nogal overdreven veel gebruik gemaakt van pedaaltjes om de nodige effecten te verkrijgen. Hoewel ikzelf gitaar speel en best wat effectjes kan appreciëren, zat Eric hier precies meer met zijn voeten te spelen dan met zijn handen, wat op den duur ergerlijk werd. Een knap staaltje techniek, dat wel. De jongens waren duidelijik op hun best bij het spelen van jazz/blues covertjes, waarbij Jeanke op de piano speelde en Eric mocht aanvullen met zijn gitaar. Ook leuk was het melodicanummertje van Jean. Opvallende cover was Vindegij mijn gat van CPeX, wat een Willem Vermandere make-over had genoten. Zeer origineel en geslaagd.
Kortom, een onderhoudende avond voor mensen die goed gitaar- en pianospel waarderen. Geen show die we ons jaren later nog zullen herinneren, maar goed genoeg om ons een fijne avond te bezorgen.
Maandag speelde de Duitse hype Tokio Hotel nog de parochiezaal van Vorst plat, komende zomer zijn ze te zien op het nieuwe festival Werchter Boutique. Een fijne zaak voor alle pubermeisjes. Of toch niet?
Ik vrees namelijk dat dit wel eens het einde zou kunnen betekenen van de populaire band. Het zit namelijk zo. Tokio Hotel is ‘hot’ bij de jonge jeugd, maar enkel en alleen bij de jonge jeugd (wellicht op die uitzonderingen na die de regel bevestigen). Tokio Hotel is hun band, is hun cultuur. En dus willen ze die ook voor zichzelf houden. Ze willen zelf naar de concerten gaan, zonder ouders of andere begeleiders. Dat was duidelijk te merken afgelopen maandag: ouders werden enkel getolereerd om de voedsel- en drankvoorraad op peil te houden. Voor de rest mochten ze vooral niet te dicht in de buurt komen.
Dit wordt een probleem op Werchter Boutique: Doe Maar, Santana, Crowded House en anderen lokken vooral de generatie 30+ naar de weide. De ouders van die snotneuzen dus. Ze zullen dus samen naar het optreden van Tokio Hotel (moeten) luisteren en kijken én de ouders zullen Tokio Hotel leuk vinden, want eens deze ouders echt kennis maken met de goed gedirigeerde marketingmachine zullen ook zij zwichten. Dat is dus het hele probleem: wat is er voor een tiener erger dan fan te zijn van een groep die zijn/haar ouders ook leuk vinden? Dat kan dus niet, een puber is per definitie fan van dingen die volledig indruisen tegen de normen van de ouders. Conclusie: Tokio Hotel zal snel zijn populariteit verliezen. Ze zullen het slachtoffer worden van hun eigen succes. Let op mijn woorden.
En het zal allemaal weer de Schuer zijn schuld zijn!
Vorige week dinsdag was het eindelijk nog eens zo ver: Cultuur! Met de grote C, inderdaad. Het was alweer een hele tijd geleden dat we nog eens in een cultureel centrum verzeild waren geraakt, maar de achterstand was snel ingehaald. Een ware ‘cultuurshot’ was wat ons te wachten stond.Een shot was ook wat Willy had gehad vlak voor hij op het podium kroop, dat mocht wel duidelijk zijn. Hij liep/wankelde enigszins onvast en brabbelde zijn bindteksten bijna onverstaanbaar. Waarschijnlijk was dit te danken aan ‘chieva’, niet toevallig ook één van zijn betere nummers. Of kwam het door de RedBull die vlot de weg naar binnen vond? Wie zal het zeggen. Maar één ding staat vast: dit is een ras-artiest!
Voor de mensen die hem niet kennen: Willy DeVille is een boomlange, tegenwoordig graatmagere, halve indiaan. Kleurige oorbellen aan elk oor, lang zwart haar, een haviksneus, een attitude om U tegen te zeggen en kettingroken als hobby. En hoezeer de man ook mentaal in andere werelden mag verkeren, zijn stem en talent blijven de bovenhand halen op zijn mindere kanten.
Zo ook die avond in Hasselt. Ik vreesde een set te krijgen met flink wat nieuwe nummers (hij is dan ook op tour om zijn nieuwste cd te promoten), maar zowat elke klassieker is de revue gepasseerd: Spanish Stroll, Demasiado Corazon, Cadillac Walk, Bacon Fat, White Trash Girl, … Het voorprogramma werd verzorgd door zijn gitarist Mark Newman, wiens armen als kabels verrassend goed overweg konden met de fijne kunst van de slide gitaar.
Witte en Frits waren eveneens volledig onder de indruk van ’s mans voorkomen en van zijn kunsten. Zij kenden de man tot voor het concert nog niet, begrijpe wie begrijpe kan.
Kortom, een fijne avond! Aanrader.
I got a brand new car that drinks a bunch of gas
I got a house in a neighborhood that’s fading fast
I got a dog and a cat that don’t fight too much
I got a few hundred channels to keep me in touch
I got a beautiful wife and three tow-headed kids
I got a couple of big secrets I’d kill to keep hid
I don’t know God but I fear his wrath
I’m trying to keep focused on the righteous path
I got a couple of opinions that I hold dear
A whole lot of debt and a whole lot of fear
I got an itch that needs scratching but it feels alright
I got the need to blow it out on Saturday night
I got a grill in the backyard and a case of beers
I got a boat that ain’t seen the water in years
More bills than money, I can do the math
I’m trying to keep focused on the righteous path
I’m trying to keep focused as I drive down the road
On the ditches and the curves and the heavy load
Ain’t bitching bout things that aren’t in my grasp
Just trying to hold steady on the righteous path
There’s this friend of mine I’ve known all my life
Who can’t get it right no matter how hard he tries
He’s got kids he don’t see and several ex-wives
And a list of bad decisions bout eight miles wide
Trouble with the law and the IRS
And where he’ll get the money’s anybody’s guess
He’s a long way off but if you was to ask
He’d say he’s trying to stay focused on the righteous path
Trying to keep focused as we drive down the road
Like we did back in High School before the world turned cold
Now the brakes are thin and the curves are fast
We’re trying to hold steady on the righteous path
We’re hanging out and we’re hanging on
We’re trying the best we can to keep keeping on
We got messed up minds for these messed up times
And it’s a thin thin line separating his from mine
Trying to hold steady on the righteous path
80 miles and hour with a worn out map
No time for self-pity or self-righteous crap
Trying to stay focused on the righteous path
Patterson Hood / Drive-By Truckers © Razor and Tie Music (BMI)
Patterson Hood – Guitars and Vocal – Mike Cooley – Guitars / John Neff – Guitars and Pedal Steel / Shonna Tucker – Bass / Brad Morgan – Drums
Hoor ik daar iemand ‘Neil Young’ denken?
Misschien wordt het tijd dat ik nog eens een cd-tje koop!
De nieuwe van Drive-By Truckers – Brighter Than Creation’s Dark – klinkt alleszins fantastisch bij een eerste luisterbeurt.
Edit: nu de cd van de Luisterpaal gehaald is, kan je uiteraard nog altijd terecht op de Myspace van deze heren.
Af en toe moet een mens nog eens een cd kopen en vorige week ben ik overgegaan tot de (impuls)aanschaf van ‘The Killbots’, de bij mijn weten eerste full cd van de gelijknamige band The Killbots onder het Funtime Records label. Nu weet ik niet bijzonder veel over de groep te vertellen (het stopt zo’n beetje bij het feit dat ze Belgisch zijn en wellicht ooit meegedaan hebben met Humo’s Rockrally), maar ik ga er van uit dat iedereen die geïnteresseerd is wel bij machte zal zijn om Googlegewijs wat meer bij te leren over deze jonge band. Ik kan nog meegeven dat de band ook een hippe myspace pagina heeft, alwaar enkele nummers te beluisteren zijn, waaronder ‘The whore without a name’, wat ik zowat het sterkste nummer vind van het ganse plaatje.
Omdat lange cd-besprekingen toch niet gelezen worden en het tenslotte toch steeds subjectief gelul is, ben ik kort over de cd zelve: hij is goed. Niet schitterend, maar je hoort wel vettige gitaren van het begin tot het einde. Mijn favoriete nummers zijn Hellfire, The whore without a name, Whirlwind pussy en Tantra. Hou je van El Guapo Stuntteam, The Datsuns of andere gitaargeweldenaars, dan raad ik je aan ook The Killbots eens te beluisteren. Je zal niet bedrogen uitkomen. Een heerlijk eerlijk plaatje.
Net gelezen op de nieuwssite van de vrt dat het akoestische concert van Nirvana voor MTV uit 1993 eindelijk op dvd verschijnt. En dat werd stilaan tijd ook! Dus allemaal naar de winkel hollen op 18 november voor de schijfjesversie van Nirvana Unplugged.
Meer info: vrtnieuws.net
Dat brengt me trouwens weer bij het voornemen om een grunge revival band op te starten… Voorlopig nog niets mee gebeurd, maar de plannen blijven! Misschien is akoestische grunge inderdaad geen slecht idee, Niggle…
Soms
Als het binnen in huis heel stil is
En als het buiten koud weer is
Als ik mijn gitaar inplug
En de juiste hoeveelheid distortion vind
Als alles juist zit…
Dan ontvang ik BBC World Service op mijn gitaar. Vraag me niet hoe het technisch precies mogelijk is, maar het is zo. Dan hoor ik diep in mijn versterker tussen de lichte ruis een man met een Engels accent de cricketuitslagen voorlezen. Of vertellen over Gordon Brown, of de zoveelste aanslag in Irak.
Waarna ik me rechtzet en een nummer van The Datsuns inzet.
Vorige week heb ik de hele week gereden als een 80-jarige met snelheidsvrees. De reden was het volgende experiment: hoeveel diesel zou ik sparen door één volle tank lang te rijden zonder uitbundig op te trekken, zonder de motor boven de 2.000 toeren te laten gaan en zonder te cruisen boven de 120km/u.
Normaal gezien heb ik met mijn gemiddeld sportieve rijstijl een verbruik van 6,4 à 6,5 liter per 100km. Persoonlijk vind ik dat voor mijn 3-jarige Volkswagen Golf V 1.9 TDI met 90 pk aan de hoge kant. Ik had bij aankoop een jaar geleden gehoopt op een gemiddeld verbruik van zo’n 5,8 liter, maar dit heb ik nooit kunnen verwezenlijken. Na experimenten als ‘rijden zonder airco’ en ‘erg sportief rijden’ wilde ik nu wel eens weten hoeveel geld ik kan uitsparen door eenvoudigweg erg rustig te rijden.
Een extreem verrassend resultaat leverde dit experiment uiteindelijk niet op. Na een goeie 750 km gereden te hebben kwam ik uit op een verbruik van 6,014 liter per 100 km, waarbij de laatste cijfers na de komma uiteraard te verwaarlozen zijn. Ik zou dus 0,4 euro per 100 km kunnen uitsparen. Genomen dat ik ongeveer 700 km per week rij, komt dit uit op een besparing op weekbasis van 2,8 euro op weekbasis, oftewel 145 euro op jaarbasis.
Daarmee zou ik een Line6 POD2.0 kunnen kopen. Of een hele mooie gitaarkoffer. Of misschien een andere GSM. Of een aantal fijne dvd’s. Maar eigenlijk vind ik het ook best een redelijke prijs voor een vlotte rijstijl… 2,8 euro per week heb ik er nog wel voor over om nog een klein beetje te amuseren in het wriemelende nest dat men ‘het verkeer’ noemt.
Al 20 miljoen mensen hebben zich aangemeld om een ticket te kopen voor het reünieconcert van Led Zep op 26 november in Londen.
Twintig miljoen…
En daar zullen er nog wel een aantal bij komen wellicht. Je kan op een website intekenen tot 17 september, daarna worden de tickets verloot. Pas op, versta me niet verkeerd, de gelukkigen zullen nog steeds 180 euro moeten dokken, maar ik neem aan dat niemand daar een probleem van maakt.
Ik verwacht alleszins een nieuw record in woekerprijzen op eBay voor een tweedehands ticket.
Op veertien augustus ben ik op tv geweest. Dat was niet met opzet, maar ze hebben mij ‘gelokt’ met een GPS-toestel. Misschien even kort schetsen. In het programma 1000 Zonnen en Garnalen werd tijdens de zomer dagelijks een shot getoond van een stoel op een willekeurige locatie ergens in Vlaanderen. Wie na het vertonen van dat shot op tv als eerste – met het gevraagde attribuut – in de stoel kwam zitten, won een GPS-toestel.
Op dertien augustus stond die stoel pgesteld in het Olmenhof in Herk-de-Stad, met het verzoek om een hartslagmeter mee te brengen. Die hangt toevallig op mijn okkazie koersfiets, dus dat kwam goed uit. Ik dus al een speer op wielen richting stadspark, daarbij me afvragend wat ik zou doen met een 2de GPS-toestel. Uiteindelijk bleek die vraag niet relevant, ik was pas als derde ter plaatse. Ik had me nochtans niet ingehouden. Hoewel ik slechts derde was, is toch mijn aankomst gefilmd en een dag later uitgezonden op televisie. In prime time. Goed voor een dikke seven seconds of fame. Niet dat ik daar echt om stond te springen, want ik pak sowieso al niet op film. Laat staan wanneer ze je filmen meteen nadat je je longen uit je lijf gesprint hebt om dan te vernemen dat je niet gewonnen hebt. Dat is dus een weinig flatterend stukje geworden.
Het interessante is echter dat je dan plots merkt hoeveel mensen er eigenlijk naar dat programma kijken. Meteen na uitzending kreeg ik een 3-tal berichten van collega’s die me gezien hadden. Mijn ouders kregen telefoon van familieleden die me gezien hadden. Sterk. Maar het strafste vond ik nog de vrouw in de muziekwinkel waar ik af en toe eens binnenspring, zo ook zaterdagmiddag. Toen ik mijn schuld voor mijn nieuwe snaren vereffende aan de kassa, kwam ze even melden dat ze mij op tv gezien had: “Ik dacht bij mezelf: die ken ik! Dat is ne klant van ons!”. Ok, fijn. Drie weken na datum word ik nog herkend door bijna vreemden. Televisie blijkt een krachtig medium te zijn. Ik ben benieuwd hoe lang de mensen zich dat nog gaan herinneren. Van mij moet dat niet meer te lang zijn…
Gisterenmiddag heeft mijn fijne collega Niggle tijdens de middagpauze het idee geopperd om een post-grunge band op te richten. Volgens hem is het momenteel het ideale moment hiervoor: de jaren ’70 zijn weer uit, de jaren ’80 zijn nu nog in, maar weldra scheert de cultuur van de jaren ’90 weer hoge toppen. En dan moeten we voorbereid zijn uiteraard. Daarom moeten we nu al beginnen met het samenrapen van dappere bandleden die grunge willen laten herleven zoals in zijn hoogdagen.
Probleem is dat ikzelf niet helemaal juist weet wat grunge nu eigenlijk is. Ok, ik ken Nirvana en ik weet dat Converts en afgedragen kleren de mode waren. Maar misschien is een iets grotere kennis van de muziek van toen handig voor het starten van een revival band.
Desalniettemin, zoals altijd ben ik meteen bereid mee te stappen in zo’n project. Vandaar dat ik hier alvast met de Line6 in de hand en de V-Amp2 op 10 Nevermind zit mee te rammen. Heerlijk ontspannend na een dagje werkstress!
Trouwens, wat een plaat is me dat!
The long-distance transmission of written messages without physical transport of letters 