Vorige week dinsdag was het eindelijk nog eens zo ver: Cultuur! Met de grote C, inderdaad. Het was alweer een hele tijd geleden dat we nog eens in een cultureel centrum verzeild waren geraakt, maar de achterstand was snel ingehaald. Een ware ‘cultuurshot’ was wat ons te wachten stond.Een shot was ook wat Willy had gehad vlak voor hij op het podium kroop, dat mocht wel duidelijk zijn. Hij liep/wankelde enigszins onvast en brabbelde zijn bindteksten bijna onverstaanbaar. Waarschijnlijk was dit te danken aan ‘chieva’, niet toevallig ook één van zijn betere nummers. Of kwam het door de RedBull die vlot de weg naar binnen vond? Wie zal het zeggen. Maar één ding staat vast: dit is een ras-artiest!

Voor de mensen die hem niet kennen: Willy DeVille is een boomlange, tegenwoordig graatmagere, halve indiaan. Kleurige oorbellen aan elk oor, lang zwart haar, een haviksneus, een attitude om U tegen te zeggen en kettingroken als hobby. En hoezeer de man ook mentaal in andere werelden mag verkeren, zijn stem en talent blijven de bovenhand halen op zijn mindere kanten.

Zo ook die avond in Hasselt. Ik vreesde een set te krijgen met flink wat nieuwe nummers (hij is dan ook op tour om zijn nieuwste cd te promoten), maar zowat elke klassieker is de revue gepasseerd: Spanish Stroll, Demasiado Corazon, Cadillac Walk, Bacon Fat, White Trash Girl, … Het voorprogramma werd verzorgd door zijn gitarist Mark Newman, wiens armen als kabels verrassend goed overweg konden met de fijne kunst van de slide gitaar.

Witte en Frits waren eveneens volledig onder de indruk van ’s mans voorkomen en van zijn kunsten. Zij kenden de man tot voor het concert nog niet, begrijpe wie begrijpe kan.

Kortom, een fijne avond! Aanrader.